SENSİZ VE SESSİZİM...

co-admin Mesaj Sayısı : 25 Kayıt tarihi : 03/06/08

SENSİZ VE SESSİZİM...

Arkama her bakışımda sen hep olduğun yerdesin. Yine gülüyor yüzün, gözlerin inadına bir hüzün yine. Acıyan tüm bedenimle birlikte ayakta kalmaya çalıştığım her an tökezleyerek yere düşüşümü görmeyesin diye ruhumu iskeletime tutundurdum senin için... Gidişinin beni ne kadar yorduğunu, içimde kanayan tüm yaraların efkarlı sızısını anlatamıyorum sana. Gitmeyesin diye ne kadar surat asmıştım sırf üzecekler seni diye. Uzun karanlık yolları dinamitlerle uçurmak gelmişti içimden, elimden gelmemişti.belki o yollar başkalarına mutluluk getirir diye kendi umutsuzluğumu görmezden gelmiştim fütursuzca.

Şimdi yalnızlıkların girdabındaki o saatleri nefessiz yeniden yaşıyorum. Gönül yüzümde çakan her şimşek, başlayan her sağanak yüreğimdeki bir ceylanı daha ürkütüyor... Çifte minarede, istasyon caddesinde gezemeyişim, ellerinde paket çekirdek, beyinlerinde filizlenmeden ölen çocukluk anıları, o satıcı çocukları görmezden gelişim, bankalarda yuvasına alışamamış bir kuş gibi sığıntı yabancı oturuşum hep senin yüzünden. O yerlerde seni bin defa soluyup “dostluk vefadır” sözüne sadık kalmaya bin defa yemin ettim. Haritanın doğusunda, en saf ve hırçın rüzgarları estiği yad memleketlerde attı yüreğim; dostumu oraya zincirleyen zalimin ayaklarına pranga taktım düşlerimde. Orada yetişmiş bir dağ menekşesi gibi hiç yıpratmadan, kolum kanadım kırık oraya teslim ettim seni çaresiz rüyalarımda. Olmasaydın bu kadar çabuk pes etmezdim ama sen vardın ve arkana bakmadan şiirlerimin bu mısralarından çekilmiştin sessiz...

Dönüşünü hayal etmedim sensiz. İstedim ki yine tek vücut olalım ve aynı hayallere birlikte yelken açalım. Ben sana yokluğunda beni ağlatan, yarım kalışımı fırsat bilip üzerime siyah bulutları gönderen haini anlatayım sen sessiz dinleyesin beni. Sonra yorumlar yapıp gırgır geçelim sahte dünyanın sevimsiz oyuncaklarıyla. “nasıl bekledim seni ey dost”dediğimde “ben sendeydim” deyişini tekrar ve daha büyük bir hazla dinleyeyim. Rengini hiç unutmadığım, yaslarımda karalar giyen gözlerini gözlerime çevirişini orada kendi gözlerimi görüşümü ve ürperişimi tekrar yaşayayım. Dertlerimi kimselere anlatmadım sensizken, sessiz telefonlarda, boş sokaklarda sulüetini görerek geçiştirdim gecelerimi. Kitapların elinde otobüse binerken ki halini,ıssız çöllere susuz sürgün edişimi ve boynum bükük durakta kalışım anlatamadım. Nereye gittiğini soranlara hep yaptığımız gibi yaptım “hiç” dedim. Hiçliğin altında yatan binlerce heceyi ise yırtıp attım sorgusuz. Ah dost!ne kadar acıymış hayallerin sabun köpüğü gibi sönmesi, sıkı sıkıya sarıldığın iplerin çürük çıkıp seni taşıyamaması. Ve ne kadar acıymış kendinden bir parça sandığın gönül yoldaşının idam sehpasına götürülen, yürüyen bir ceset gibi ruhsuz kalması...

Sana tüm acılarımı verip senden tüm sevinçlerini aldığım o günler adına af dilesem hayat adına, yaşadıkların adına bir elçi olarak ben gelsem sana kabul eder misin beni. İçimde bina ettiğim ve tonlarca ağırlığı olan surları yine diker miyiz birlikte?

Yaşadığım tüm ızdıraplarla birlikte sensizliğime ve sessizliğime bir çizgi daha çekiyorum SENİNLE...